آورده اند روزی که سعدی علیه رحمه از ملوک عرب به دیار عجم باز می گشت بر دشتی فرود آمد (سندش هم موجود است) بسیار زیبا و حاصل خیز ، دارای درختان نخلی تنومند مابین مزارعی زرد شده از گندم
غلام خود را بانگ زد و گفت : اینجا کجاست؟
غلامش گفت : هزارمردان گویند و دریای غروبش را خلیج هزار مردان
گفت : آیا نام دیگری دارد؟
غلام زاده مکثی کرد و گفت : آری ، بید شهر هم بخواننش و دریای روبرویش را خلیج بید شهر !
سعدی علیه رحمه نفسی فرو خورد و گفت : آیا نامی دگر ندارد ؟
غلامک گفت: یا شیخنا ! ، گروهی آن را بلاد کبیر هلیله گویند و دریای نیلگونش را خلیج هلیله !
سعدی علیه رحمه تا این را بشنید ، نعره ای فریاد زد ، یا بوالعجب ! و مدهوش بر زمین افتاد .
چنانکه گویند در آن زمان غلام بیچاره از روی نادانی آبی سرد از مشک خود بر عورت سعدی علیه رحمه ریخت تا هوش را به قامت رعنایش برگرداند.
سعدی علیه رحمه چون به هوش آمد و شلوار خود را نمناک یافت گفت :
عجب جایی! در این گیتی ندیده بودم بلادی که تنها نوازش گوشهای مردم با نامش ، غسل را بر آنها واجب می کند.
زمان گذشت و سعدی علیه الرحمه به خود آمد و شرح ما وقع را از زبان غلامش شنید و او را سخت اندرزداد که :
پدرش از اباء و اجداد خود شنیده که پیامبران دینشان در کتابهایشان این بلاد را اینگونه توصیف کرده اند ...
ورودتان مبارک اما چرا چرکو.شما که امید به غبار غم از رخ شستن دارید خود باید از غبار چرک مبرا باشید.به هرحال باشد که بتوانیم با هم بخندیم.
سلام عمو رحمت
چه کنم از کودکی دستم به زیرش رفت و مرا اینگونه صدا کردند ملالی نیست
ولی صورتی دارم چون ماه بدر سفید موههایی دارم چوم یال اسب شلال قدی دارم چون سرو رعنا بویی دارم چون گلزار ابوالقاسم انصاری معطر !
هر جا که هستید غم از دلتان بیرون
بوا دریا نزیکنا
ها نا خدا
ترازت سلامت
نامت زنده میکند ایام گذشته را . پشن ونخ و دستان حنا بسته زنان این کهن دیار . اری اگر بخواهیم میتوانیم
ع انصاری
یاد پینه دست زنان و مردان همین دیار در چرخش چرخ چرکو من و تو را جاودانه می کنند
بدرود به تو
آورده اندکه در سرزمینی کهن و دیاری عاری از مکر و فن که مردمانش دعوی علم نموده و خود را مدعی حلم می دانستند ، غوغائی شبانه در گرفت که از پس آن لیالی و ایامی دیگر زائیدند که هر یومی داستانی دارد و هر لیلی لیلستانی.
معرکه از میدان آدمیان فرا سو شد و اشجار و اعلاف و احواش و اچراک را نیز در میانه آورد و گیر و دار دامن خرد و کلان گرفت .
تریشوک جیک مرغان خفته در لانه را طنین انداز ساخت و مرمرشک آنجا در قدم پشموک لنگ بیانداخت .
شغالان شبگرد و روبهان صحرا نورد یکی شدند و با ایستگاهیان شب نشین هم کاسه گشتند و پالیز ی را که در یا آسمانیش کرده بود به محله خود الحاق نمودند.
شور و بلوا آنچنان بالا گرفت که سلسله جنبان سلاطین را پس از دو هزار و پانصد سنه به دیار ناپیدایان فرو افکند و فیک و چر را در آوای کو فیک فیکو و چرکو نمود.
هلهله در دیار گسترده گشت و انجمنها درشهر بپا شد که آیا بید به جان شهر افتاده و یا به فحوای کلام مردمان شهر بی شهر و به غایت عزم بر این قرار گرفت که بر درمان این واهمه ها راه ماندن هلیله خوردن و طریق برون رفت از این آشوب توشیح جمع کردن است.
و این سر قصه بود تا دمش را کی به دست آوریم..
...
حاجی
حاجی جون سلام
پاک زدی تو ذوق چرکو
چرکو آمده فیک فیکو به دست پنبه زشتی های آن غوغای شبانه را با طعم ترش تیریشوک و خوشمزگی مرمرشک و شوری پشموک از لابلای میله و چوب آن وارد کرده و به گذشته زشت روزهای اخیر وارد کند. تا پنبه های حاصل از آن بالشتک آرامش آیندگان گردد.
سلام بر غبار شوی هلیله
ورودتان را به دنیای مجاجی تبریک عرض میکنم و امیدوارم که به این هدف بزرگ و خوب برسی جیگر
دوستار شما
علو استقلالی
تو که کوچیکی بزرگ تر از تو هم نمیتونه غلط زیادی کنه !!!
از جنگ و جدال با من هم سودی نمیبری مواظب باش حرفهای بزرگتر از دهنت نزنی وگرنه بلایی به سرت میارم که اگر با آب زمزم هم بشورنت فرقی به حالت نکنه ...
چون می شناسمت و رنجیدی اندوه بر من مضاعف گشت
پاسخی نمی دهم
آمدیم به دور از هیاهو و جنگ و جدال با هم شاد باشیم
شاد باشی
سلام
چرکو سعدی مقدسس است زیرا...((بهتره صفحه 45 کتاب دوم دبستان رو باز کنی))
امدم بخندم اما چرکو ....
چرا چرکو
تنها کار که کردم از درون دل گریستم
چرکو....
یا......
دوستار سعدی شیرازی
علی